شب سردي است و من افسرده راه دوري است و پايي خسته تيرگي هست و چراغي مرده مي كنم تنها از جاده عبور دور ماندند ز من آدمها سايه اي از سر ديوار گذشت غمي افزود مرا بر غم ها فكر تاريكي و اين ويراني بي خبر آمد تا به دل من قصه ها ساز كند پنهاني نيست رنگي كه بگويد با من اندكي صبر سحر نزديك است هر دم اين بانگ برآرم از دل واي اين شب چه قدر تاريك است خنده اي كو كه به دل انگيزم ؟ قطره اي كو كه به دريا ريزم ؟ صخره اي كو كه بدان آويزم ؟ مثل اين است كه شب نمناك است غم من ليك غمي غمناك است


این را می دانم

که تورفته ای ودیگرنخواهی برگشت

وازتوفقط تاریکی توی دلم مانده است

اما سالهاست توی این تاریکی ها به

دنبال تو میگردم که شاید برگردی


****

بارها خواستم رازی را که مدت هاست درقلبم نگه داشته ام فاش کنم

خواستم بگویم که دوستت دارم اما نتوانستم هرگاه ازکنارم می گذشتی

آرزومی کردم این رازرا درچشمانم بخوانی ولی افسوس توبی اعتنا از

کنارم می گذشتی تا آنکه چند روزپیش قلم را به دست گرفتم وخواستم

برایت بنویسم که ازاین همه بی مهری هایت متنفرم اما وقتی قلم را از

روی کاغذ برداشتم با تعجب مشاهده کردم که نوشته ام

با تمام وجود دوستت دارم

****



روزی فراموشم خواهی کرد ودرتنهایی به سراغم نخواهی آمد زمانی که

آب ازتشنگی هلاک میشود.زمانی که پرنده درقفس به دنبال آسمان میگردد

خودنویس خود را ازجوهرمحبت پرمیکنم وبرایت آیات غم را با قطرات اشک

مینویسم وهمیشه به یادت میگویم که دوستت دارم